o اختلال پرخوری افراطی یا دوره ای با خوردن حجم زیادی از غذا در دوره های مجزای زمانی مشخص می شود که مشخصاً بیشتر از حجمی است که اغلب افراد در دوره زمانی و تحت شرایط مشابه خواهند خورد. این دوره ها با احساس عدم مهار و کنترل در پرخوری و اضطراب و پریشانی پس از خوردن همراه هستند. دوره های پرخوری افراطی به طور میانگین دست کم یک روز در هفته به مدت 3 ماه رخ می دهند.
اختلال پرخوری افراطی شایع تر از بی اشتهایی یا پرخوری عصبی است و با اختلالات متعدد روانپزشکی و غیرروانپزشکی مرتبط است. به علاوه، اغلب بیماران درجاتی از نقص در عملکرد روانشناختی (در خانه، محیط کار، زندگی شخصی و زندگی اجتماعی) و 19 درصد آنها نقص شدید را گزارش می دهند.
اما بر خلاف افراد مبتلا به پراشتهایی یا بی‌اشتهایی عصبی (بولیمیا یا آنورکسیا)، این افراد بعد از خوردن این غذا خود را وادار به استفراغ نمی‌کنند و به ورزش شدید برای کاهش وزن هم نمی‌پردازند، بنابراین اغلب چاق هستند. این افراد ممکن است احساس گناه یا عدم کنترل داشته باشند اما نمی توانند رفتار خود را متوقف کنند.
پدیده پرخوری افراطی اولین بار در به طور رسمی در سال 1959 در افراد چاق توصیف شد. با این حال، اختلال پرخوری افراطی اولین بار در دهه 1990 به عنوان تشخیص مجزا دسته بندی شد.
- علایم
- خوردن مقادیر زیاد غذا در دوره های زمانی مشخص (مثلاً 2 ساعت)
- احساس از دست دادن کنترل عادت های غذایی
- خوردن بسیار سریع
- خوردن هنگام سیری
- خوردن فراسوی حد سیری تا حدی که احساس پری ناراحت‌کننده رخ می‌دهد.
- خوردن هنگام گرسنه نبودن
- احساس آشفتگی هنگام غذا خوردن، که به تنها غذا خوردن منجر می‌شود.
- احساس گناه، بیزاری یا افسردگی پس از خوردن بیش از حد.
- رژیم گرفتن به کرات ، با کاهش وزن یا بدون کاهش وزن
- ارزیابی
ارزیابی بیمار مبتلا به اختلال خوردن افراطی باید شامل ارزیابی:
- وضعیت روانی
نگرش به وزن و شکل بدن، اعتماد به نفس، اختلالات روانشناختی همراه مثل افسردگی یا اختلال مصرف مواد
- وضعیت پزشکی
تمرکز بر بیماری های همراه اضافه وزن و چاقی
- وضعیت تغذیه ای
تاریخچه رژیم ها و وزن معمول، الگوی خوردن فعلی، تناوب و شدت اپیزودهای پرخوری، الگوی فعالیت فیزیکی و ورزش، انواع پرخوری ها مثلاً پرخوری در وعده ها، میان وعده ها یا شب ها
بیمار باشد.
- درمان
برای بیماران مبتلا به پرخوری افراطی بیشتر روان درمانی توصیه می شود تا رفتاردرمانی کاهش وزن یا دارودرمانی.
روان درمانی هایی که در درمان پرخوری افراطی اثربخشی نشان داده اند شامل:
- درمان رفتارشناختی (CBT)
- روان درمانی بین فردی
- رفتار درمانی دیالکتیکی
هستند. برای این بیماران اغلب CBT توصیه می شود؛ چرا که بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته و نیز مزیت انطباق برای استفاده در قالب خودیاری را دارد.
در بیماران مبتلا که در درجه اول علاقمند به کاهش وزن هستند، رفتاردرمانی کاهش وزن توصیه می شود.